Reflux bij de hond
Leestijd: 2 minuten
Braken is een mechanisme dat een dier beschermt tegen giftige stoffen. In de hersenen ligt het zogenaamde braakcentrum dat prikkels krijgt uit de hersenen zelf, het maagdarmkanaal, de bloedbaan, het evenwichtsorgaan en het smaakorgaan. Braken is dus een symptoom van een oorzaak ergens in het lichaam.
Echt braken of opgeven?
Als een hond op het spreekuur komt met braken als klacht, is het eerste waar de dierenarts naar vraagt of er echt braken in het spel is of dat het gaat om het opgeven van voedsel uit vooral de slokdarm. Dit laatste noemen we regurgiteren of reflux bij de hond. Dit fenomeen treedt vaak plotseling op zonder inleidende verschijnselen en wordt gezien bij problemen van de slokdarm.
Echt braken treedt actief op met inleidende verschijnselen die een eigenaar kan zien, zoals onrust, slikken, speekselen, het strekken van de hals en het schokken van de buik. Vervolgens wordt de maagdarminhoud er krachtig uitgestoten. Als er gal bij zit (geel gekleurd) is, dan is het uit de maag afkomstig.
Acuut braken
Hoewel een eigenaar vaak denkt dat braken wordt veroorzaakt door een probleem in het maagdarmkanaal, is dat niet altijd het geval. Voorbeelden zijn de hond met wagenziekte of bij kennelhoest, waarbij het harde hoesten vaak gepaard gaat met (loos) braken. Ook infecties met bloedvergiftiging, baarmoederontsteking, nier-, alvleesklier- of leverproblemen, problemen in de hersenen (tumoren, stress, opwinding), bepaalde medicijnen en keelproblemen kunnen braken veroorzaken.
Oorzaken vanuit de maag of darm kunnen een ingeslikt voorwerp betreffen dat is vastgelopen, parasieten, een ontsteking, een tumor, verkeerd of bedorven voedsel, vernauwingen, tumoren, darmdraaiingen of eenvoudigweg een verstopping. Braken uit het maagdarmkanaal kan samen optreden met diarree. Aanpassing van de voeding en ondersteunende behandeling zijn meestal voldoende om dit op te lossen.
Chronisch braken
Het regelmatig braken in de ochtend, ook wel ‘galbraken’ genoemd, is een gevolg van een lege maag. Dit kan vaak worden tegengegaan door de porties voedsel over de dag te verdelen en de laatste ‘s avonds vlak voor het naar bed gaan te geven. Chronisch braken heeft vaak een oorzaak buiten het darmkanaal en vereist een bezoek aan de dierenarts. Deze zal afhankelijk van de ziektegeschiedenis en het klinisch onderzoek een bloedonderzoek, een röntgenfoto, een echografie, en/of een endoscopie (met een slang in de maag en darmen kijken) uitvoeren. Naast medicijnen tegen het braken en licht verteerbare dieetvoeding is het soms ook nodig om vocht toe te dienen om te voorkomen dat het dier uitdroogt.